Review – Joy4Kidz

Een paar weken terug ontving ik twee hele leuke pakketjes voor Yen en Jay van Joy4kidz, namelijk 2 stapels prachtige voorleesboeken.

Voorlezen vind ik erg belangrijk. Natuurlijk omdat het een gezellig momentje is om samen tot rust te komen, maar ook voor de ontwikkeling van mijn kinderen. Ik lees Yennity al voor sinds ze een jaar oud was, of misschien zelfs nog wel eerder. Het hoort bij het naar bed gaan ritueel, en nu -6 jaar later- sta ik nog steeds elke avond trouw naast haar bed om haar een verhaaltje voor te lezen.

Over Joy4kidz: Ieder Joy4kidz kinderboekenpakket bestaat uit 4 educatieve kinderboeken (van bekende uitgeverijen als Disney, Z@ppelin, KRO Kindertijd etc.), welke op basis van leeftijd, geslacht en de belevingswereld van het kind wordt samengesteld. Jay heeft verschillende leuke babyboekjes van o.a. de Teletubbies ontvangen en Yennity heeft leuke leesboekjes van o.a. K3 en Moffel en Piertje, en een schrijf en rekenboek ontvangen. Het boek van Moffel en Piertje is haar favoriet. Maar ook het schrijfboek vindt ze erg leuk. De opdrachtjes verrichten enig denkwerk, maar zijn op een speelse manier beschreven. Leren op een leuke manier dus!

Wat ik leuk vind aan de boekenpakketten van Joy4kidz, is dat je zelf kan bepalen hoe frequent je de zendingen zou willen ontvangen, namelijk: maandelijks, om de maand, en om het kwartaal.  Zo kan je er bijvoorbeeld voor kiezen om elke maand één boekenpakket te ontvangen, waardoor je elke maand 4 leuke nieuwe boeken voor kunt lezen, en voorlezen nooit saai wordt. Nieuwe klanten ontvangen ter introductie een kennismakingspakket. Het enige wat je zelf hoeft te betalen, zijn de verzendkosten. Via de website www.Joy4Kidz.com kun je terecht voor de (aantrekkelijke!) kosten en meer informatie. Het is ook steeds een leuke verassing voor je kind(eren) wanneer er een nieuw boekenpakket op de deurmat ligt!

Joy4Kidz, namens Yennity & Jay: Dank jullie wel!

Lotte

Mijn leven als tienermoeder deel 34

Elke dag wanneer Giovanni ging werken, was ik druk bezig met het huishouden en het zorgen voor mijn dochter. Dat was best een klus hoor. Dat verwacht je misschien niet, maar je bent constant druk met van alles en nog wat. En niet te vergeten mijn grote rugzak met nare gedachten van de afgelopen tijd die afentoe ook even open werd getrokken zonder dat ik dit wilde. Erge dingen wegstoppen kon ik wel, maar je krijgt er op den duur toch last van.
Ik kon zo intens genieten wanneer ik alleen was met mijn dochter. Haar lekker in badje doen, eten geven, verzorgen en tegen haar kletsen.

Giovanni was weer begonnen met afkicken en had een aantal dagen niet geblowed. Het ging over het algemeen wel oke met hem, want hij was altijd ontzettend opgewekt als hij niet geblowed had. Giovanni was zichzelf niet wanneer hij had geblowed. En wanneer hij een langere tijd niet rookte, voelde hij zich neerslachtig en kwamen er bepaalde gevoelens naar boven die hij onderdrukte door opnieuw te gaan blowen. Dat was als het ware zijn overlevingsmechanisme om om te gaan met nare gevoelens die hij had opgelopen door nare dingen die hij mee gemaakt had.

Een paar dagen later vond ik een zakje wiet onder zijn kleding en besloot het te verstoppen. Toen Giovanni op een avond terug kwam van zijn werk en erachter kwam dat zijn zakje wiet niet  meer lag waar het zou moeten liggen, flipte hij totaal. “Waar is mijn fucking wiet, Lotte? Ik heb fucking 4 dagen niet gesmoked! Beter voor je dat je mij binnen nu en 2 tellen die wiet geeft, ik zweer het!!”
Wauw, ik kan me zijn gezicht nog zo goed herinneren. Alsof hij buiten zichzelf keerde, totaal hopeloos en in paniek. Ik zei dat ik teleurgesteld was en dat ik had gehoopt hij nu toch echt een keer zou stoppen. Ik was opgelucht dat ik het zakje wiet niet in de prullenbak had gedondert, want dan was er nu echt stront aan de knikker.

Lees volgende week verder!

Weerterbergen

Afgelopen weekend zijn we met Joost zijn familie (in totaal 6 gezinnen!) naar Weerterbergen-Limburg gegaan om ons weekend door te brengen.
We verbleven in een super groot huis op een mooi park, waar Joost als kind ook vaak geweest was. Het huis had een hele grote woonkamer, heel veel slaapkamers en badkamers, een sauna en bubbelbaden.
Op het park was ook heel veel te doen, we hebben gezwommen, gewandeld, zijn naar een stadje geweest en hebben gebowld. Op de foto hierboven zie je Yennity en haar vriendje Tycho op de bowlingbaan. Zijn het geen lievies?

Het was echt zo gezellig! Joost zijn familie is echt heel erg lief en gezellig. Jammer dat we alweer thuis zijn. Hieronder een paar foto’s van ons weekend.

Yen en haar allergrootste vriend, ome Igor. Mijn schoonbroer. Yennity is echt helemaal gek op hem. Ze hebben elkaar het hele weekend vermaakt, en ome Igor vond echt alles best. Samen van de glijbaan, samen in het bubbelbad, spelen en grapjes maken. Deze foto vond ik zo schattig!

Mijn vriendin en schoonzusje Roos maakte samen met alle kinderen een chocolade-dino taart. Ze mochten allemaal helpen met het maken van de cake, en natuurlijk met het opeten!

Nichtje Chloë en Jay schelen 6 weken. Super leuk dat hun leeftijden zo dicht bij elkaar liggen. Chloë is de dochter van Joost zijn zus.

Hier gingen de baby’s samen in bad. Ze keken elkaar echt zo aan van ‘Wat doe jij hier??’ haha, echt zo schattig.

Yen maakte deze foto voor één van de huisjes op het park.

Dit weekend zal Yennity denk ik nooit meer vergeten, juist door de kleine leuke dingen. Zo gingen alle kinderen verstoppertje en tikkertje door het grote huis doen. Joost en ik hadden bijna zin om zelf mee te doen! Verstoppen achter de grote bank, in één van de 5 badkamers, in de kast, en één kindje trof ik zelfs liggend aan in de bolderkar! Haha!

Ons huis. Echt super groot! Ideaal om met meerdere gezinnen of een groep vrienden of vriendinnen heen te gaan.

Yen wil haar broertje het liefst de hele dag duwen in de wagen. Best handig, zo’n grote zus en dochter!

Roosje en ik hadden de grootste lol in Weerterbergen. We kochten deze schattige bruisbal in een winkeltje op het park. Hij rook echt heerlijk zoet! Als twee kleine kinderen maakte we ’s avonds de gamehal onveilig; we gingen in een draaimolentje met een leuk babymuziekje op de achtergrond en in een virtuele achtbaan. Dat waren twee stoelen waar je in moest gaan zitten en je naar een beeldscherm met een rijdende achtbaan moest kijken. Vervolgens gingen die stoelen trillen en draaien en leek het dus net alsof je in een echte achtbaan zat. We vonden het super spannend en Roos riep bij de eerste minuut al dat ze misselijk werd. We vonden dat de boys er ook in moesten, omdat het zo spannend was. Joost en Igor wilden weleens ervaren hoe spannend het zou zijn, en toen wij zeiden dat ze zich wel goed vast moesten houden hadden ze wel erg hoge verwachtingen van dit avontuur. Hoe sneller de achtbaan begon te rijden, hoe meer ze zoiets hadden van ‘Are you serious? Is dit het?’ ze vonden er echt geen ruk aan, hahaha.

Mijn leven als tienermoeder deel 33

Het leek te mooi om waar te zijn.

Yennity was 2 maanden en Giovanni was de laatste tijd erg lief en rustig. Hij zei dan zulke lieve dingen en legde altijd hele  liefdesverklaringen af. Ook beloofde hij me echt te gaan veranderen. Hij zei dat hij gestopt was met blowen en hij had werk aangeboden gekregen. Hij wilde echt een nieuwe start voor zijn gezinnetje. Het kwam altijd zo gemeend over, met zo ontzettend veel beloftes dat ik er keer op keer intrapte. Ik wilde hoe dan ook dat wij er samen als ouders van Yennity uit zouden komen.
We kregen een mooie kans aangeboden: we mochten tijdelijk samen in het huis van zijn zus wonen. Zijn zus zou tijdelijk bij haar moeder logeren. Waarom ik toen die keuze heb gemaakt om samen te gaan wonen was voor mij toen eigelijk heel makkelijk, ik wilde (hoe stom ook) bij Giovanni zijn. Ik denk dat alleen de meisjes die in dezelfde situatie als mij hebben gezeten, mij begrijpen. Ik was eigenlijk een soort van afhankelijk geworden van hem en hij had mij totaal in zijn macht. Ook kon ik hem voor mijn gevoel op die manier ‘controleren’, door bij hem in de buurt te blijven en er zo voor proberen te zorgen dat hij geen dingen deed waarvan hij mij zou kwetsen. Volkomen zinloos natuurlijk.

Ik pakte al mijn spullen in en mijn vader bracht mij en Yennity naar Lunetten. Het was een klein huisje. Een piepkleine woonkamer met een klein keukenblokje erin. Op de gang was een kleine badkamer en er was geen slaapkamer, dus het bed stond in een hoek van de woonkamer. Yennity’s bedje stond aan ons voeteneind. Giovanni had gezegd dat ik het huisje maar een beetje eigen moest maken, zodat ik me thuis voelde. Ik had spulletjes gekocht en had overal foto’s van ons gezin neergezet. Het voelde heerlijk om vrij te zijn, me niet te hoeven verantwoorden naar mijn ouders als ik ergens naartoe ging, zelf bepalen wat ik wilde eten, zelf koken, wassen. Ik was echt toe aan vrijheid als jonge mama. Ik weet nog heel goed dat ik me weleens schaamde wanneer ik als jonge mama, mijzelf ‘mama’noemde tegen Yennity. Ik was gewoon echt zelf nog een kind met sommige dingen, en dat gevoel werd versterkt doordat ik nog bij mijn ouders woonde. Pas toen ik mijn eerste voet over de drempel van mijn tijdelijke huisje had gezet, voelde ik me een volwassen moeder.

Die avond ging het eigelijk gelijk mis. Giovanni moest werken en ik was dus voor het eerst alleen thuis met mijn kleine meid. Ik was eigelijk alleen maar druk geweest met het inrichten van mijn spulletjes en mijn spullen uitpakken, om de 3 uur voeden, en afentoe even rusten. Het was half 7 ’s avonds toen Giovanni thuis kwam van zijn werk. Hij leek opgefokt. “Wat heb je gekookt?” vroeg hij en keek me vragend aan, terwijl hij de deksel van de pan die nog niet op het vuur stond omhoog deed.  “Helemaal vergeten, sorry , ik was zo druk met alles.” Giovanni ging compleet door het lint. “Je zit godverdomme de hele dag thuis niks te doen en je hebt niet eens gekookt! Ik heb de hele dag hard gewerkt en heb honger, dan is het toch logisch dat je rond dit tijdstip wat eten klaar maakt? Ik hoop niet dat dit altijd zo gaat zijn, want dan ga je maar snel weer terug naar je ouders.” Ik slikte en dacht na. ‘Het was inderdaad best wel lullig van mij dat ik niet voor hem gekookt had en het was terecht dat hij zo boos was, want hij had zo hard gewerkt. Arme jongen.’
Die gedachtes van toen wekken nu honderden vragen bij me op. ‘Waarom dacht ik zo?’

*Bovenstaande foto werd gemaakt in het huisje in Lunetten.

Lees volgende week verder!

Mijn leven als tienermoeder deel 32

Zie hier ‘mijn leven als tienermoeder deel 31’

 Vervolg
Op dat moment hoorde ik voetstappen van onder aan de trap en mijn moeder begon te roepen. “Er wordt niet geschreeuwd in mijn huis tegen mijn dochter, Giovanni! Ik wil dat je naar huis gaat!”
Ik weet nog zo goed dat ik de situatie op dat moment erg lastig vond. Ik was natuurlijk bang dat Giovanni weer naar huis zou gaan, ik hem kwijt zou raken, of hij boos zou worden. Achteraf ben ik mijn moeder erg dankbaar en heb ik mij erg gesteund gevoeld door haar reactie. Ze pikte het niet dat hij zo te keer ging tegen mij, haar dochter in haar huis, in bijzijn van haar kleindochter. En terecht. Giovanni was zo boos dat hij mijn moeder uitschold en haar bijna omver liep op de trap. Als ik hier aan terug denk kan ik mij nog steeds erg boos voelen. En dan denk ik: ‘hoe heb ik al die dingen in godsnaam kunnen pikken?’

Hoewel ik me nog steeds erg verdrietig voelde, bloeide ik op als jonge moeder. Ik kon zo genieten van dat kleine mensje. Ik weet nog dat ik met haar op schoot zat en ze me met grote ogen aankeek. Ik vertelde haar dat papa er niet was maar dat hij wel weer terug zou komen. Hoe klein ze ook was, ze lachte naar me en keek me aan alsof ze me begreep. Ik zal dat beeld nooit meer vergeten. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat kinderen alles meekrijgen, hoe klein ze ook zijn. Ze voelen bepaalde dingen heel goed aan. Als er veel negatieve energie is, voelt een baby dat. Zelfs in de buik.

Lees de volgende keer verder!

Vlieland

Vlieland- Als kind kwam ik er al. Ik heb echt zo ontzettend veel fijne herinneringen aan mijn vakanties naar Vlieland. Ook mijn twee beste vriendinnen Viv en Roos kwamen er als kind, en dus kan ik mijn ‘Vlieland gevoel’ nog steeds met hen delen. Je moet er geweest zijn om het gevoel te kunnen begrijpen.

Afgelopen weekend hadden mijn ouders als verassing een weekend Vlieland voor het hele gezin geregeld. Ik kon niet wachten om mijn kinderen mee te nemen naar het eiland waar ik mij als kind altijd zo gelukkig heb gevoeld. Nu konden zij dat ook ervaren!

Als verassing had ik geregeld dat Yennity paard mocht rijden. Ze mocht voor een halfuur een pony mee het strand op nemen. Ik heb als kind ook vaak paardgereden op Vlieland. Mijn moeder zegt altijd dat ik één en al geluk uitstraal als ik van zo’n beest af kom. Ik kon het daarom ook niet laten om zelf ook een strandrit te maken.
We huurden fietsen en we mochten logeren in een super luxe huisje, een paar meter verwijdert van het strand. Yennity had haar eigen kamertje in het huisje en dat vond ze geweldig. Ze kieperde gelijk haar tas om en richtte haar kamer compleet in. Sokjes netjes in een laatje, haar pyama onder haar kussen, knuffel op bed. Zo schattig! Hieronder een paar foto’s van ons weekend.

Opa en Yenny op de boot onderweg naar Vlieland. Ze vond het maar bijzonder; een restaurant op een boot.

Na anderhalf uur waren we er. Op Vlieland rijden geen auto’s, dus huurden we fietsen. Joost houdt niet zo van fietsen, maar stiekem genoot hij er wel heel erg van 🙂

Yen was zo blij dat ze op een tandem mocht met mama. Ze wilde het hele weekend alleen maar fietsen.

De eerste avond maakte mijn moeder de lekkerste pompoensoep ever en bakte een gezond brood van amandelmeel.
De dag daarna maakte ik spaghetti en een romig toetje van mascerpone en gebakken appel met pure chocoladesaus, en mijn oudste broertje Joris maakte de laatste dag grote gehaktballen. De hele familie houdt van koken en gezond eten, dus daar hadden we veel tijd aan besteed.

Ik kon het niet laten! Het was zo lang geleden dat ik voor het laatst op een paard had gezeten. Ik genoot als kind altijd zo van de strandritten die ik maakte, in keiharde rengalop. Dat gaat zo verschrikkelijk hard! Yen zocht me op en liep een heel klein stukje mee.

Vlieland heeft erg veel cranberries over het hele eiland. We besloten ze te plukken en we hebben hier later van alles mee gemaakt, waaronder een smoothie voor Jay die hij echt heerlijk vond waarvan ik het recept nog zal posten binnenkort.

Ze was zo blij en verrast toen ik zei dat ze een halfuur een pony mee mocht nemen het strand op. Ze durfde zelfs te rennen met de pony! Dit zal ze haar leven niet meer vergeten.

’s avonds gingen we naar het strand om naar de zonsondergang te kijken.

Samen op Joost zijn nek. Wat een plezier 🙂

Deze foto vind ik zo lief, omdat Joost hier echt staat zoals hij is. Liefde en bescherming voor zijn gezin.

We hebben echt heel erg genoten van Vlieland. We zijn uitgenodigd door mijn ouders om volgend jaar weer mee te gaan. Dat aanbod slaan wij natuurlijk niet af. ❤

X

Lotte

 

 

 

Mijn leven als tienermoeder deel 31

Giovanni kwam regelmatig bij ons op bezoek. Hij hielp dan mee met Yennity’s verzorging en ging meestal na een aantal dagen weer terug naar zijn kamer in Utrecht. Ik maakte me die periode helemaal niet druk om hem. De enige persoon waar ik mij druk om maakte was mijn dochter.

Het botste erg tussen Giovanni en mijn moeder. Het is natuurlijk erg lastig als moeder van een net bevallen dochter van 18 jaar, met een vriend die drugsverslaafd is en haar dochter enorm veel ellende had aangedaan, hem te vertrouwen in haar huis. Ze hield hem daarom ook goed in de gaten.

Op de momenten dat hij er was, waren er veel spanningen. Hij reageerde zijn frustraties op mij af en schreeuwen in het bijzijn van ons pasgeboren hummeltje interesseerde hem helemaal niets. Ik kwam nog steeds rond van de 100 euro die ik van mijn ouders kreeg en kocht daar de nodige spullen van voor mijn dochter. Giovanni had naar zijn zeggen geen geld en kon ons helaas niet financieel ondersteunen. Ik vond het wel welletjes geweest en sprak hem aan op zijn gedrag. Ik wilde dat wanneer hij de volgende keer langs zou komen, hij een pak luiers en wat zoogkrompressen mee zou nemen. Hij begon te schreeuwen dat hij dit niet kon betalen en dat ik mijn ouders maar om geld moest vragen. Ik woonde tenslotte nog bij mijn ouders, was zijn reden. Ik was net bezig met de poepluier verschonen van Yennity, maar het schreeuwen werd van kwaad tot erger…

Wil jij weten hoe dit afloopt? Lees dan volgende keer verder!

Eindelijk!

 

 

Hey iedereen,

Zoals jullie vast en zeker door hebben gehad, ben ik een hele poos offline geweest.
Ik moet eerlijk toegeven dat het erg lang geduurd heeft voor ik een fatsoenlijke internetverbinding had thuis. Ik heb de WIFI van mijn bovenbuurtjes lang kunnen gebruiken, maar helaas lukte dat ineens niet meer. Zo heb ik maandenlang weten te teren op de bundel van mijn telefoon. Helaas was bloggen via mijn telefoon erg lastig… Daarnaast ben ik zoals jullie weten erg druk met mijn 2 kinderen. Wanneer ze op bed liggen ben ik meestal zo moe dat ik niet meer doe dan languit op de bank liggen met een kop thee.

Maar… ik ben er weer! En ik ben niet van plan nu weer voor zo’n lange tijd weg te gaan. Ik heb nu –eindelijk- een normale internetverbinding, en iets meer energie om in mijn ‘vrije tijd’ (wanneer de kiddies op bed liggen) mijn laptop aan te zetten en te bloggen.

Er is in de tussentijd veel gebeurd, ik zal jullie over alles bijpraten. Jay is 1 jaar geworden, en dat hebben we klein gevierd. Hij kruipt en staat. Hij begint een pittig mannetje te worden waar ik mijn handen vol aan heb, haha.
Yennity is na de zomervakantie gestart in groep 3, en is nu volop aan het lezen en schrijven. Ze wordt echt zo groot!

Ik heb erg veel zin om weer te beginnen met bloggen. Zoals ik toen ook deed: ik zal stukken posten over mijn verleden als tienermoeder, stukken over hoe het nu met mij gaat als jonge moeder van inmiddels 2 kids, interviews met vriendinnen die ook kindjes hebben, leuke quotes, reviews, etc.

X

Lotte

Veel liefs,

Mijn leven als tienermoeder deel 30

“Goedemorgen Lotte, gefeliciteerd!”
Mijn ouders, broertjes en de kraamverzorgster stonden aan mijn bed. Ik was erg moe na het drama van gister, maar was blij om mijn familie te zien. Ik was jarig! En wie kan er nou meer wensen dan een prachtige, gezonde dochter? Ze kwamen aan de rand van mijn bed zitten en zongen een liedje. Ik kon weer een klein beetje glimlachen.

Die middag ging ik weer oefenen met borstvoeding geven. Mijn tepels waren inmiddels helemaal kapot van allerlei kloofjes, maar dat kon me niet veel schelen. Ik wilde hoe dan ook mijn kind groot brengen met natuurlijke moedermelk. De kraamverzorgster kwam om me te helpen. De dagen hiervoor had Yennity wel wat gedronken, maar het ging niet super. Ik was urenlang bezig om haar goed aan te leggen. Ook sliep Yennity slecht ’s nachts. Ik heb echt uren met haar in mijn handen door mijn kamer gelopen om haar rustig proberen te krijgen. Ook mijn moeder, en zelfs mijn vader met zijn drukke baan omdat mijn moeder het op een gegeven moment ook niet meer trok, hielpen mij erbij. Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn vader hopeloos rondjes liep door mijn kamer met Yennity in zijn armen zodat ik wat uurtjes kon slapen. Ik krijg er nog steeds tranen van in mijn ogen. Ze hebben echt zo ontzettend veel voor mij en Yennity gedaan, ik kan mij geen betere ouders wensen.

Ik weet nog dat ik Yennity pakte en probeerde haar voor de 100ste keer opnieuw aan te leggen. En ineens lukte het me. Ik was ontzettend trots. De kraamverzorgster stond versteld. “Nu je vriend weg is, gaat het ineens stukken beter.” Ze had gelijk. Alles ging beter. De band tussen mij en Yennity werd sterker.

Lees de volgende keer verder!

Mijn tweede bevalling + foto’s tijdens de bevalling

Hey iedereen,

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik een stuk heb geschreven, vandaar dat ik (met mijn ogen op half zeven van vermoeidheid, haha) een stukje voor jullie schrijf.

Het lijkt me leuk om even kort te vertellen hoe mijn bevalling is gegaan.
Ik zag een hele tijd totaal niet tegen de bevalling op, totdat het ineens wel heel erg dichtbij kwam. Help… in gedachte ging ik terug naar ruim 5 jaar geleden. Na de bevalling van mijn dochter heb ik geroepen: ‘Het was een hel! Echt een hel! Dit doe ik nooit, echt nóóit meer van mijn leven!’

En toch…

Ik zat in de auto met Joost en mijn dochter. Onze maagjes knorden en we hadden enorme trek in een grote pannenkoek met spek en kaas bij de Lage Vuursche. Ik was precies 1 week over tijd en vandaag zou ik gestript worden. Dit zou hopelijk de weeën op gang brengen.
Yennity was vrolijke verhaaltjes aan het vertellen en ik keek starend naar buiten. Op het moment dat Yen een vraag stelde voelde ik een pijnlijke kramp onder in mijn buik. Ik had de laatste dagen veel last van gerommel in mijn buik, maar dit leek toch anders te voelen.

Ik besloot Joost nog niets te zeggen. Ik wilde even afwachten of ik hierna weer zo’n kramp zou voelen. En ja hoor, weer één. En wéér. Ik dacht dat het nu toch wel tijd was om het Joost te vertellen.
‘Schat, ik denk dat het gaat beginnen…’ ik zei het met tranen in mijn ogen en ik voelde dat mijn hoofd zo rood werd als een tomaat. Ik zal Joost zijn blik nooit vergeten. Dit was eigenlijk de bevestiging voor mij dat het echt ging beginnen. Hij leek te schrikken van de manier waarop ik het zei. Ook vond hij mijn hoofd wel errug rood aanlopen, haha.

Joost vroeg of we terug naar huis moesten gaan, maar ik had eigenlijk nog steeds veel zin om naar de Lage Vuursche te gaan. Ik pufte ondertussen rustig mijn weeën weg. Voor velen van jullie zal dit vast ondenkbaar zijn, maar ik hield het prima vol. Het zou toch nog wel een hele tijd duren, dacht ik. Het was een hele bijzondere ervaring om voor de laatste keer met zijn drieën te zijn. We keken naast ons en daar zaten een stel met een dochter en een klein jongetje in de maxi cosi. Onvoorstelbaar dat wij er straks ook zo bij zouden zitten. Zo ondenkbaar… ik kon me er haast nog geen beeld bij voorstellen.

Na ons heerlijke pannenkoekje en al onze familie en vrienden te hebben ingelicht besloten we ook nog even de stad in te gaan om een gezonde shake te halen. Dit was helemaal bijzonder: de weeën waren wat heftiger en ik wist nu echt 100% zeker dat ik vandaag een zoon zou krijgen. Ik keek in de winkel om me heen en voelde me intens gelukkig. Ik vond het een gek idee dat de andere mensen in de winkel niet wisten dat ik gewoon dikke weeën had terwijl ik aan het afrekenen was!

We vertelde Yennity dat ze vandaag een broertje zou gaan krijgen, maar dat ze eerst een nachtje bij oma zou gaan slapen. We hadden zo’n gevoel dat hij ergens tegen de avond ter wereld zou komen. Toen we terug liepen werd het wel echt pijnlijk en zijn we snel naar huis gescheurd, pakte we Yen haar tasje in en brachten haar bij oma. Voor haar ook een gek idee: wanneer ze morgen thuis zou komen zou er ineens een klein broertje in de wieg bij mama op haar kamer liggen…

Joost liet thuis het bad voor me vol lopen. Ik wist niet hoe snel ik erin moest springen. Jeetje wat deed dat pijn! Ja, ik herinnerde het me weer, die vreselijke pijn. Maar wanneer de wee langzaam minder werd, had ik de leukste gesprekken met Joost. Ik heb geen flauw idee meer waar we het over gehad hebben, maar we voerden hele gesprekken en lagen dubbel om van alles en nog wat.
De verloskundige kwam en ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben. Ze zou na een aantal uurtjes terug komen.
Ik sprong de douche in, maar dit was geen slimme zet. Mijn douche sprong van warm naar koud en ik werd constant uit mijn concentratie gehaald waardoor ik mijn weeën veel pijnlijker werden. Toen ik op bed ging zitten voelde ik een soort ‘knap’ en verloor ik vruchtwater.

Helaas bleek mijn vruchtwater niet helder te zijn. Mijn kindje had in het vruchtwater gepoept en we moesten snel naar het ziekenhuis. Zo koppig als ik was had ik geen vluchtkoffertje klaar gezet. Ik wist zeker dat ik thuis zou gaan bevallen, dat wilde ik tenslotte. Je snapt dus wel dat ik helemaal niet blij was met dit bericht. Ik wist ook begod niet hoe ik met deze heftige weeën de trap af moest komen en in de auto moest zitten. Ik liet een paar tranen maar sprak mezelf moed in. Ik moest in het Gooi gaan bevallen, omdat Amersfoort helemaal vol zat. Achteraf was ik hier heel erg blij mee, want ik had een reusachtige luxe kamer ter beschikking. Alsof ik een hotelletje had geboekt met Joost, haha. Helaas zag ik hier weinig van, omdat ik te geconcentreerd was.

Joost masseerde mijn rug terwijl ik mijn weeën weg pufte.

Die washand heeft mij zó geholpen, haha! Hij mocht absoluut niet van mijn hoofd, ik had gewoon veel steun aan dat ding. Ik denk doordat ik me met die washand op mijn hoofd beter kon concentreren. Moet je trouwens Joost zijn gezichtsuitdrukkingen zien op de foto’s, zo geconcentreerd. Hij heeft me ontzettend goed gesteund tijdens de bevalling. Alleen het mee puffen was een tegenvaller, haha. Hij pufte compleet uit de maat en hij mocht als enige niet meer mee puffen van mij! Hahaha

Joost had onze familie ingelicht dat we naar het ziekenhuis moesten gaan. Mijn moeder wist niet precies wat er aan de hand was en voelde dat ze naar me toe moest komen. Zo ontzettend lief. Toen ze even de kamer in kwam wilde ik niet meer dat ze weg ging, haha. Ze is dus onverwachts ook bij de bevalling geweest, net als bij de bevalling van mijn dochter. Heel bijzonder!
Na een paar uurtjes de weeën te hebben opgevangen voelde ik plotseling dat ik moest persen. Hier zag ik heel erg tegenop omdat dit bij mijn dochter erg lang duurde voor mijn gevoel en ik het gevoel gewoon helemaal niet fijn vond. Gaf mij maar liever die pijnlijke weeën…
Alles ging vanaf dat moment enorm snel. Ik gaf aan dat ik voelde dat ik moest persen en tot mijn verbazing zei de verloskundige dat ik dit ook mocht gaan doen. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wat? persen? Nu al? Maakt ze een grap?’
Ik deed wat me gezegd werd en perste erop los. Na de derde keer persen zei de verloskundige dat ik nog één keer met al mijn kracht mocht persen. Ik hoorde mezelf de gekste geluiden maken en deed opnieuw wat er van me werd gevraagd. Met al mijn kracht perste ik zo hard als ik kon. Ik hoorde iedereen om mij heen roepen: ‘Ja Lot, daar is hij! Ik zie haartjes! Wat doe je dat goed!’
Voor ik ook maar even de kans had om op adem te komen werd een klein mannetje op mijn borst gelegd. Ik weet nog dat ik Joost heel hard hoorde huilen naast me, dat ik mijn moeder lieve dingen hoorde zeggen en de verloskundige zei hoe goed ik het gedaan had. Het was op dat moment allemaal een beetje veel voor me. Ik weet nog dat ik mijn zoon slap vast had omdat ik echt niet kon geloven dat hij na 4 keer persen geboren zou worden. Na een aantal minuten landde ik weer op aarde en bewonderde ik mijn mooie zoon. ‘Wat is hij mooi!’ was het eerste wat ik had geroepen toen hij uit mijn buik was gekomen. En dat is hij.

2 minuten na de geboorte ❤

Ik voel me zo gezegend! Een prachtig gezonde dochter en nu een prachtig gezonde zoon! En een broertje voor mijn kleine meid. Wat wil een kind van 5 nou nog meer?

Toen ze haar broertje voor het eerst vast had. So cute ❤

Wanneer ik de tijd en de energie heb zal ik zeker weer een stuk schrijven voor jullie. Als jullie nog ideeën hebben of dingen willen weten laat het mij dan weten. Ik zal ook weer stukken schrijven over 'mijn leven als tienermoeder', daar kun je lezen hoe ik mijn eerste zwangerschap toen ik 17 was heb ervaren.

Liefs,

Lotte